Jaja, ik ben me er van bewust, dat ik me telkens opnieuw verwonder over dezelfde dingen. En dat ik bijvoorbeeld elk jaar weer enthousiast schrijf over het wonder van Brava-in-‘t-groen. En daar weer honderdduizend foto’s van maak, net als van m’n kippen. Dus ik voel me niet beledigd als je deze blog overslaat. Ik voel me alleen maar bevoorrecht en oprecht gelukkig, dat ik deze metamorfose mag beleven en daar nog altijd zo enorm van geniet.
Voor de zoveelste keer dus: het feestje van het onkruid wieden, op dezelfde landjes als waar we drie weken geleden gezaaid hebben. Een must-read!
Ik zet even bovenstaande foto’s naast elkaar, van de zaaidag drie weken geleden en van de wieddag gisteren, en schiet er zelf vol van… Is ’t niet geweldig!?!
De onkruid-wied-dag met Bibi gisteren was toch ook weer anders dan de voorgaande jaren. We waren maar met z’n zessen: moederoverste Bibi, haar 15-jarige kleinzoon Leandru, drie mannen uit ons dorp en ik. Dat onkruid wieden gaat vooral met een hak, en dat is een klus waar ik me niet aan waag. Dus was ik duvelstoejager van Bibi: ga water halen (1 kilometer verderop), haal daar nog wat onkruid weg, ga de lunch halen (1 kilometer verderop), breng de restanten van de lunch terug (1 kilometer verderop), geef me nog wat koffie, kom bij me zitten en rust wat uit.
De taal Kriolu gebruikt gebiedende wijs waar je in ’t Nederlands “Zou je alsjeblieft dat en dat willen doen” zou zeggen. Dat went nooit, kan ik je vertellen. Maar van mijn vriendin Bibi (80+) kan ik alles hebben.
P.S. Die lunch ophalen… Dat is niet een zakje boterhammen, maar een grote schaal kip in saus met aardappels, en een evengrote schaal rijst met bonen. Plus borden en lepels. Plus een 5-liter-fles met sap.
Die twee schalen op elkaar gestapeld in een grote afwasteil en daar omheen een grote doek. “Dan zet je die op je hoofd. Voorzichtig lopen, want anders wiebelt de saus uit de schaal met kip; hij zit nogal vol. En dan geef ik je de sap aan…”
Dus moest ik de kookdame even uitleggen, dat ik niet de kunst versta van vracht vervoeren op m’n hoofd. Die hele vracht op m’n schouder vond ik al een zeer spannend onderneming. En gelukkig had ik ’t telefoonnummer van één van de landarbeiders dus ‘commandeerde’ ik: “Stuur Leandru even naar beneden om de sap op te halen!” 😉
Naar Brava 
Inderdaad onvoorstelbaar dat het landschap zo snel kan veranderen, mooi hoor.
Geweldig te zien hoe de regen zijn werk doet. Groeten en bedankt voor de mooie verhalen.