Kiet is een zus van Appa. De afgelopen maanden was zij zwaar zwanger. In mei zou het kind geboren worden. Vader Nelito hoopte hartstochtelijk op een zoon, en had alvast een jongens-uitzet gekocht. Hier op Brava worden veel vrouwen in de uitgerekende week naar het ziekenhuis van Fogo gestuurd, waar ze dan elke dag op controle moeten komen, totdat het zover is. Zo ook Kiet. Vergezeld door een andere zus van Appa, Sandy, reisde zij af naar ’t buureiland.
Kiet heeft al vier kinderen en die werden her en der ondergebracht. Kendrick van 7 mocht bij oom Appa en oom José hier in Fajã d’Água komen logeren. Als vanzelf ontstond er een soort gedeeld ouderschap met ons. De eerste keer dat Appa hem even wilde komen parkeren, keek Kendrick nog wat moeilijk en besloot toch met Appa mee te gaan geitenvoer plukken. Maar de volgende dag stond-ie opeens voor de deur en had-ie er helemaal zin in. Gezellig hoor, zo’n nieuwsgierige babbelkont over de vloer.
Ondertussen liet de baby op zich wachten, was Sandy maar weer terug naar Brava gegaan, en aanstaande vader Nelito kon het niet langer uithouden en stak over met z’n vissersbootje. Toen werd de baby geboren: een jongen, en alles goed met moeder en kind. De vader verschrikkelijk trots en blij. Na een paar dagen zou Kiet naar huis mogen. Ik sprak haar op de dag dat ze een bootkaartje ging kopen en de verplichte coronatest onderging. Die avond meldde Appa, dat ’t nog wel even zou duren: Kiet was positief getest.
Toen kwam ook Kenny naar Ons Dorp, de 9-jarige broer van Kendrick. Kendrick gaf hem met enige bravour een rondleiding over ons landgoed, vertelde dat de kippen elke dag pap kregen en dat titío Valter (Oom Valter, Appa’s officiële naam) samen met Eriki dat leuke huisje boven op de berg had gebouwd, onze Kaza Bom Vista. Ik toverde meer kleurpotloden en stoepkrijt tevoorschijn en stuurde ze af en toe naar de hangmat tussen de mangobomen, om apen weg te jagen. Bekers melk, sap, pannenkoeken bakken en gezellige kinderpraat. Samen naar Bibi, om mango’s voor de verkoop weg te brengen en grapjes in het dorp, over het wonder van zwarte kinderen uit witte ouders.
Morgen –ku fé na déus– vertrekken ze weer naar ‘boven’, want maandagavond komt hun moeder eindelijk terug na drie weken, mét het nieuwe broertje. ‘Ik ben wel erg nieuwsgierig naar hem, hoor’, zegt Kendrick zo schattig. En dan vraagt-ie mij om nog een keer dat ene verhaal te vertellen. En ik vertel hem over 1 mei 2014, zeven jaar geleden dus, toen ik zijn moeder voor ’t eerst ontmoette. Ik klom met een groep kinderen uit Ons Dorp omhoog naar Cruz, naar het 1 mei feest. Onderweg kwamen we twee meiden tegen die tamarindes aan ’t plukken waren. Eentje met een héle dikke buik. Dat was Kiet. En wie zat er in die buik? Kendrick! Maar dat wisten we toen nog niet…
Hij straalt.
Naar Brava 