Marijke die zoekt naar woorden… Dat komt niet erg vaak voor. Maar ik zit nu toch al een kwartier te zoeken naar een openingszin om de wandeling van gisteren te beschrijven. Misschien moet je ooit hier op Brava geweest zijn om je de onherbergzaamheid van sommige delen van het eiland voor te kunnen stellen. De onbeschreven verhalen van een ruïne in the middel of nowhere, en nog één, en nog één. Dat je om je heen kijkt en denkt: wat hebben de pioniers aan de oostzijde van Brava ooit gevonden op deze plek, dat ze ervoor kozen om juist hier hun huis te bouwen.
Om 10.00 uur laten we ons oppikken door Carlos, voor een enkele reis Mato Grande. Dit dorp ligt hoog boven Vila Nova Sintra, zo’n 750 m boven zeeniveau. Vanaf de ezelparkeerplaats aldaar dalen we het wandelpad af naar Baleia, de enige manier om in dat dorp te geraken. Vanaf daar door naar Aguade, het uitgestorven gebied waar Eugénio Tavares – beroemd dichter, journalist, politicus (1867-1930) – ooit woonde. Twee uur later eten we daar een appeltje en een wortel, op zeeniveau. En dan begint de spannende tocht door de ribeira van Aguade omhoog, naar Cachaço, ook weer op 750 m hoogte. Het is een tocht waarbij we de eerste helft zelf ons pad mogen kiezen door de nauwe ribeira, die volgestort is met grote rotsblokken; een pittige work-out waarbij alle ledematen nodig zijn. Dan een vervallen zigzag-pad steil omhoog, verstand op nul, blik op oneindig.
Weer twee uur later strijken we neer op een terras in Cachaço. Hé, dat rijmt!
Het wil maar geen samenhangend verhaal worden. En de foto’s doen ook geen recht aan de ervaring. Maar ’t was weer een feestje, deze epische tocht.
Naar Brava 