Kaapverdië beleeft momenteel ook de tweede of derde golf van de covid-19 ellende. Zelfs ons afgelegen, goed geïsoleerde eilandje Brava heeft, voor ’t eerst sinds 5 maanden weer met ‘casos ativos‘ te maken.
Ter plekke geeft men de schuld aan de landelijke verkiezingen van een paar weken geleden. De overheid betaalt de reiskosten voor iedereen die wil gaan stemmen. Dat moet op de plek waar je als kiezer geregistreerd staat en dat is veelal de plek waar je 4 of 8 of 12 jaar geleden ook geregistreerd stond. In een eilandenrijk als Kaapverdië kan dat dus zomaar een ander eiland zijn. Er is niet zoiets als een burgerlijke stand. Wél wordt iedereen voorafgaand aan verkiezingen gevraagd zich te registreren bij de diverse kieskringen. Maar als je dat niet actualiseert, dan moet je dus stemmen -als je dat wil- op de plek waar je nog ingeschreven staat. Dat heeft dus aardig wat bewegingen tussen de eilanden tot gevolg. ‘O, ik moet stemmen. Nou, da’s een mooie gelegenheid om even gratis naar m’n oude woonplaats te gaan…’ Zo stel ik me dat voor. Tel daar de talloze verkiezingscampagne-bijeenkomsten bij op, en een mooie neergaande lijn van sowieso al weinig besmettingen, en voilá… de besmettingen rijzen de pan weer uit. Ondanks de verplichte testen als je van eiland naar eiland reist.
Actieve gevallen
Op Brava, een eilandje met tussen de 5 en 6000 inwoners, zijn in de afgelopen week 60 besmettingen geconstateerd. De rest van Cabo Verde (dat zijn acht andere bewoonde eilanden) heeft momenteel te maken met 3.116 casos ativos. De bevolking wordt nu opnieuw opgeroepen zich in acht te nemen: geen feestjes en andere groepsactiviteiten, altijd een mondmasker dragen, van die dingen.
Op Brava zit de schrik er weer goed in. De meeste mensen die ik spreek, houden zich goed aan de regels, maar vertellen ook met verbijstering hoe anderen dat niet doen. Vandaag hoorde ik het verhaal over een gezin elders op ’t eiland, waarvan ‘iedereen’ weet dat ze alledrie het virus onder de leden hebben, maar desondanks zich verplaatste naar ons dorp, om een dagje te gaan vissen. En dat een lokale visserman ze in zijn bootje heeft meegenomen. Schande natuurlijk, want daarmee brengt onze vissende dorpsbewoner zijn hele dorp in gevaar.
Wanneer aan de beurt?
Ik ga vandaag, met mondkap, naar Vila Nova Sintra, het hoofddorp van het eiland. Ik doe mijn boodschapjes en eet een broodje bij Gerda, de enige andere ‘holandesa‘, die daar woont. Zij meldt opgetogen, dat ze een afsprak heeft gemaakt in de medische post, voor haar vaccinatie tegen ‘de ziekte’! Maandag mag ze komen, maar ze had de tijd niet goed verstaan door de telefoon. Of ik op mijn terugweg even langs het ‘hospital‘ wil lopen en haar via whatsapp de tijd wil doorgeven. Prima natuurlijk. En een goede gelegenheid om daar even te vragen wanneer Erick en ik aan de beurt zijn.
‘O, dat kan nú wel’, zegt de dame achter het loket. ‘En meneer kan dan maandag om 11 uur komen’. Lang verhaal kort: ik heb m’n eerste prik vanmiddag gekregen, en over 12 weken staat de tweede geprogrammeerd.
Na de prik (ik moest overigens eerst een sneltest laten doen) word ik naar de binnenplaats gestuurd. Daar moet ik een half uur blijven zitten, voor ’t geval ik een allergische reactie krijg. Dus heb ik de tijd om m’n vaccinatiebewijs eens goed te bestuderen. Wat natuurlijk in het oog springt, zijn de vignetten van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) en van Unicef. ‘Wat is SII?’ vraag ik aan een passerende verpleegster, en ik wijs: ‘Hier, bij ‘fabricante”. Dat gaat ze even uitzoeken. Even later komt ze terug met een papiertje waarop in sierlijke potloodletter Serum Institute of India geschreven staat. Ik mag het briefje houden en ga googelen. Dit instituut, leer ik, maakt heel veel vaccins en momenteel vooral ’t Astra Zeneca vaccin. Ik herinner me acuut nieuwsberichten die ik afgelopen week las, over de situatie in India, en dat men daar heeft besloten om de in Indiase laboratoria geproduceerde vaccins toch ook maar eerst voor de eigen bevolking te gaan gebruiken. Van die dingen. Ik voel me vreemd: een Nederlandse op een Kaapverdisch eiland, zojuist gevaccineerd dankzij Unicef en WHO, met een vaccin dat in India gemaakt is, waar momenteel mensen op straat aan corona sterven.
Thuis lees ik nog wat verder. Over de verdeling van vaccins over de wereld en tussen arm en rijk bijvoorbeeld. Hier een bbc-artikel.
Zorg maar goed voor elkaar.
Naar Brava 