Erick schrijft:
Deze week was een week van hitte en nauwelijks regen. Twee keer per week moet er nu flink water gegeven worden, gelukkig heeft de berg een flinke voorraad. De planten, de bomen en het onkruid op het geïrrigeerde gedeelte van ons land groeien dan ook hard. Het inzaaien van de mais, de bonen en de pompoenen op het niet geïrrigeerde gedeelte is, vrees ik, weer es voor niets geweest: de kleine maisplantjes en boontjes staan er erg dor bij.
Het was ook een week van afscheid. Marijke heb ik afgelopen woensdag ter afscheid gezoend, op de stoep van de tandartspraktijk op Fogo. Zij is voor twee weken naar Nederland, en terwijl ik dit zit te schrijven, viert zij feest: haar vader is tachtig jaar geworden. Na die afscheidszoen heb ik – niet geheel pijnloos – afscheid genomen van de derde en laatste wortel van mijn al lang voortslepende kiesprobleem. Alles is nu weg en de wond heelt voorspoedig.
Afscheid kan je het niet noemen, ik heb geen afscheid kunnen nemen… Het is meer een wonderbaarlijke verdwijning; afgelopen vrijdag haalden ze nog kattenkwaad uit op de kintal en tussen het suikerriet, lagen ze nog vredig aan moeders tiet. Zaterdagmorgen waren ze spoorloos, onze twee overgebleven gatinho’s… João wilde de ene net zaterdag komen halen en ik vrees dat ik Monika ook teleur moet stellen. Niemand in de ribera weet van iets, het gaat waarschijnlijk een vraagteken blijven. (update: later bleken ze gewoon op een iets grotere ontdekkingstocht. Inmiddels heeft João z’n kitten opgehaald en eerdaags verlaat ook die met dat leuke maskertje ons huis.)
Het is hard werken, zo zonder Marijke erbij, maar ik doe het graag. Vooral wanneer je alles zo ziet groeien. Zes uur op en tot elf uur de dingen doen, dan wordt het echt te heet: tempo de diskanse. Ik zit dit nu te typen en het is bijna drie uur, het zweet staat me op de rug. Tegen zonsondergang nog een rondje en wat dingetjes doen.
Appa heeft met het bootje deze week goed gevist. Maandag kwam ie met een lekker stuk verse tonijn aan, de eerste dit jaar. Marijke en ik hebben het ons laten smaken, rauw tijdens de lunch en ’s avonds als saté… Vrijdagmorgen kwam ie met nog een groter stuk. Donderdag was de grote wonderbaarlijke vangst: een tonijn van tachtig kilo! Na ’s morgens eerst andere vis (zalm en zo) gevangen te hebben, was het op de terugweg raak. Acht uur lang zijn Appa, z’n broer en Stef bezig geweest de tonijn binnen te krijgen, dat valt niet mee in een klein bootje. Tegen donker begon men zich hier zorgen te maken en ging er een bootje uit om ze te zoeken, zonder resultaat. Twee uur later kwamen de jongens binnen: moe maar gelukkig.
Appa vertelde me wel, dat er overal ineens vis wordt gevangen en dat het de prijzen drukt, 200 en met mazzel 250 escudo (2 tot 2,5 euro)voor een kilo verse tonijn! Maar zo heeft een visserman net als een boer altijd wat te klagen. Gelukkig heeft men hier geen last van filestress, muisarmen en zitvet…
Naar Brava 