Oude bomen

Het is het moment van de dag dat iedereen op de muurtjes voor de huizen zit te kletsen en te kijken. Het einde van de zondag. Al groetend, praatje links, grapje rechts, naderen we langzaam het doel van onze avondwandeling: het eerste huis van het dorp, het huis van onze vrienden Luís en Judith. Zo’n drie keer per week ga ik bij Judith op de koffie en wacht samen met haar tot Luís terugkomt van zee. Morgenochtend vroeg vertrekken ze naar Amerika, waar vier van hun zes kinderen wonen en waar Luís meer vertrouwen heeft in de gezondheidszorg. Luís is visser, bijna 80 jaar, aan alle kanten versleten én hij heeft prostaatkanker. Zijn vrouw Judith is even oud, kreeg een aantal jaren geleden een beroerte waardoor ze bijna al haar woorden kwijt is en heeft een actieradius van nog geen 50 meter. Judith wil niet weg. Ze wil op haar dakterrasje blijven en voor haar achterkleinzoon Branco zorgen, die al sinds z’n geboorte -acht jaar geleden- bij hun woont. Dus Judith huilt. Judith huilt al twee weken.
Dorpsgenoten lopen af en aan om ‘goede reis’ te wensen. Zo gaat dat hier. Feest vieren maar ook afscheid nemen en missen doen we met z’n allen. Ik pak een stoel uit de ‘mooie kamer’ en zet die strak naast Judith’s stoel op het platje. Ze pakt mijn hand en legt die in haar schoot, controleert mijn vingers automatisch op oneffenheden, zoals ze ook altijd de honden gedachteloos vlooit. Ik ga haar zo missen. Dan geeft ze m’n arm terug en schuifelt het huis in. Komt terug met een grote kop zwarte koffie. Eindelijk een lachje, als ze ons ritueel uitvoert: met haar ogen vraagt ze of ik koffie wil en stralend vouwt ze mijn handen om de beker. Dan kijkt ze tevreden hoe ik van haar koffie geniet. ‘Is-ie goed?’ ‘Ja heerlijk’ ‘Drink snel op, nu die nog warm is’. Ik vergeet het laatste slokje. En als ze de beker terugneemt, giet ze die laatste slok in m’n mond. We schieten samen in de lach. Ik denk: dit moment vergeet ik nooit meer. Misschien is dit de laatste keer dat ik haar zie.