Erick schrijft:
Afgelopen week stond in het teken van tijdelijk afscheid. Afscheid van mijn lief: Marijke vertrok woensdagmorgen vroeg richting Nederland, voor een week of vijf. Nikla is vol verwachting en dus de aanstaande oma ook… Drie dagen later, zaterdag, vertrokken onze vrienden Steven en Mirjam na een verblijf van twee weken – maar ook zij komen in april weer terug…
En nu ben ik hier in dit huis zonder mensen maar niet alleen; de hondjes, de poes, de kippen en de geiten houden mij gezelschap en ze houden me ook lekker bezig. Dat heet zorgen voor eten en aandacht, ik doe het met liefde. Verder is de aanloop als altijd: kinderen voor een glas water, Appa met een vis, Luciendo voor een kletsje en ga zo maar door.
Ook het land houdt mij bezig. Zaterdag is een waterdag. Dan zet ik stapsgewijs des morgens vroeg en des avonds kraantjes open van de ‘gotta gotta’, drup drup, ten einde te zorgen dat onze planten en bomen voldoende water tot zich krijgen. Afgelopen zaterdag heb ik en passant ook jonge tomatenplantjes uitgeplant.
De mango’s bloeien volop. Sommige soorten hebben zelfs al vruchtjes. Over een paar bomen maak ik me zorgen, de oudere, ze zien er niet echt lekker uit. Vervangen of rigoureus terugsnoeien? En dan die wind… Bloemen en vruchten verwaaien. Iedereen maakt zich zorgen als we weer zo’n winderige dag hebben: ‘Het is slecht voor de mango’s!’ Toch, als ik het zo bekijk wordt de oogst weer beter dan vorig jaar. Wat een beetje mest, aandacht en water al niet doet.
De maracuja-regen is over, maar dat de struiken het nu rustiger aan doen kan je niet zeggen. Volop jonge scheuten en voordat de laatste passievruchten zijn gevallen, dienen de eerst nieuwe bloemen zich al weer aan. De volgende maracuja-regen verwacht ik over een maand of drie, vier.
Het is hier herfst voor de amandelbomen . Twee weken terug kleurde de mannelijke amandelboom rood en liet daarna zijn bladeren vallen. Nu is het de beurt aan de vrouwelijke boom. Gelukkig hebben we heel veel blad nog in ‘t groenstadium geplukt, als geitenvoer, want dat is nodig in deze tijden van droogte. Het is nu dus herfst maar de winter slaan we over: de nieuwe blaadjes zitten er al aan te komen.
De derde ronde grogue gist stug door. De calde, het sap, was zó goed dat we ook de grogue uit de derde ronde rustig grogue di secundo mogen noemen, volgens meesterdestilleerder Jonny. Hang ik met mijn neus boven het sap, dan ruik ik suikerriet met een vleugje alcohol. Niet slecht. Op het land groeit het nieuwe suikerriet intussen weer gestaag. Met een goed regenseizoen wordt het mooi.
Dinsdag gaan Appa, Djil en ik weer verder met de ‘camping’ maar daar over later…
Naar Brava 